Mathias Vlasselaer v. Glas

Gezwaand

Stad:

Studie: TEW Burgerlijke staat: Pieno d'amore Geboortejaar: 1990 Peter: Kraken Favoriete uitspraak: "..." Lang geleden, toen de dieren nog konden praten en de Nepalezen helaas toch hun weg al hadden gevonden in het Leuvense café-vastgoed , dwaalde er een haast mythische legende door de straten van Leuven. Het was het jaar 2012, ons schachtenjaar, en de mijnlamp telde op dat moment 6 verse schachtjes. Echter, zo ging het verhaal, zou er sprake zijn van een 7de schacht. Een schacht wiens naam enkel gefluisterd werd in de wandelgangen van de Ambiorix. Er werd veel verteld en gespeculeerd over deze figuur, alhoewel velen van ons hem nog nooit met eigen ogen gezien hadden. Het zou gaan om een machien van een Mijnlamper pur-sang, gezegend met ongekende speech- en zuipcapaciteiten, die zo indrukwekkend waren dat men hem maar naar Lissabon gestuurd had, met het oog op de eventuele oprichting van een Portugese tak van Moeder Mijnlamp. Het klonk allemaal te gek voor woorden, en wij domme schachten konden enkel afwachten en hopen dat wij spoedig de eer zouden hebben om kennis te maken met dit beest, het beest dat luisterde naar de naam ‘Glas’. Bij aanvang van het 2de semester was het dan eindelijk zover. De schachten van de Mijnlamp kwamen samen ter Boule om daar te vergaderen over de -achteraf uiterst succesvol gebleken- schachtenactiviteit van dat semester. Te geniaal voor woorden eigenlijk, die Stokskes en bokskes… Anyway, het gerucht deed de ronde dat onze wapenbroeder was teruggekeerd uit het verre Lissabon, want die mannen konden daar blijkbaar toch niet zuipen. En ja hoor, daar stond hij dan, in de deuropening van den Boule, de verloren zoon, de 7de schacht waarover al zoveel verteld en geschreven was. Het was een zeer intense ervaring, ik krijg er nog steeds kippenvel van, eindelijk kregen wij immers de kans om in hoogst eigen persoon kennis te maken met de echte Glas… Nu moet ik u wel zeggen dat de uitdrukking stille waters, diepe gronden in der tijd volgens mij uitsluitend uitgevonden is om onze goede Glas later te kunnen gaan typeren. Want laat u niet misleiden door deze op het eerste zicht braaf en rustig uitziende jongeman. Inderdaad, onze Glas siert zichzelf met een integere bescheidenheid en straalt een zekere rust en kalmte uit die enkel de Dalai Lama kan evenaren, waarmee we weer -min of meer- naadloos terug de overgang kunnen maken naar de Nepalezen en daarmee de Ambiorix. Want, als we niet beter zouden weten zou men snel gaan denken dat Glas op permanente basis in onze vertrouwde herberg verblijft. Immers, wanneer de avond stilaan afloopt omdat iedereen zichzelf al onder tafel gezopen heeft en de klok reeds de vroege ochtenduurtjes aankondigt, is er steeds onze Glas die dapper doorgaat en een Whatsapp-bericht de wereld instuurt met als boodschap: ‘Iemand Ambi?’. Hoewel we, toegegeven, meestal niet echt weten waar Glas precies ronddwaalt, laat staan op welk continent, kan men er altijd op rekenen dat Glas met een bok in de hand de Ambi zal afsluiten. Het doet deugd te kunnen vaststellen dat er dan toch nog zekerheden zoals deze zijn in zo’n volatiele wereld vol verandering. Hiermee kom ik dan ook stilaan aan mijn punt: Zulk een zekerheid zijnde, hoort Glas bij de fundamenten van de Mijnlamp, de basis van ons bestaan als het ware, de kracht die ons allen bindt. Want waar Glas ook uithangt, en ongeacht hoeveel bevallige Erasmus-studentinnetjes hem hierbij vergezellen, hij zal altijd paraat staan om zijn activiteiten en toch zo goed als de helft van zijn harem te laten vallen om zijn vrienden en club ter hulp te schieten en zijn verantwoordelijkheden op te nemen. Hij staat momenteel trouwens ook op het punt om ditzelfde te doen binnen de net heropgerichte Kempense Gilde, waar hij onlangs verdiend tot refunderende senior verkozen is. Ik ben er uiterst zeker van dat hij ons, deze rol vervullend, buitengewoon trots zal maken en zal shinen zoals geen KG-senior dit ooit deed… Prosit Glas! Dixit Panda